Ólympíuleikarnir 1972 voru hugsaðir sem Gleði Leikarnir  eða   "Die Heiteren Spiele" en því miður héldust leikarnir ekki flekklausir og gleðin hætti.  Það voru 11 meðlimum rænt  frá Ísraelska liðinu, keppendum og þjálfurum og þeim var haldið gíslingu. Þetta gerðist um nótt, klukkan 4:30  þegar íþróttamennirnir voru sofandi. Yossef Gutfreund vaknaði við ískur í hurðinni hjá þeim. Yossef fór að kanna hvað þetta var og hann sá að hurðin var að opnast og á bak við hana væru grímuklæddir menn með byssur. Hann öskraði þá eins hátt og hann gat til að vara sofandi félaga sína við og kastaði 135 kílóa lóðum sem hann átti fyrir hurðinna til að hindra að þeir kæmust inn. Gerðir Yossefs gáfu þjálfara sínum tímann til að brjóta rúðu og flýja en ekki allir náðu að flýja það var einn eftir. Glímu þjálfarinn Moshe Weinberg barðist við hryðjuverkamennina  og endaði með að fá skot í gegnum kynninna og var neyddur til að hjálpa þeim að finna fleiri gísla. Weinberg laug að þeim og  sagði við þá að þetta hefðu ekki verið Ísraelar sem hefðu verið með honum í herbergi.  Hann  leiddi hryðjuverkamennina á annan stað þar sem sex lyftingarmenn og glímumenn sváfu. Það er sagt að Weinberg hafi vonað að sterkari menn hefðu átt séns í að geta barist við hryðjuverkamennina til baka og unnið en íþróttamönnunum var svo brugðið og vissu því miður ekkert hvað var að gerast og voru teknir í gíslingu. Eftir að smá tími var liðinn þá reyndi Weinberg aftur að bjarga öllum með því að ráðast á hryðjuverkamennina. Hann náði að rota einn í einu höggi og náði að skera annan með hníf áður en hann var skotinn til bana. Lyftingarmaðurinn Yossef Romano réðst þá strax á hryðjuverkamennina og  náði að  meiða alvarlega einn áður en hann var skotinn til bana. Gerðir þeirra hjálpuðu einum manni að komast í burtu. Maður í herberginu við hliðinná vaknaði við öskrið í Gutfreund og lét sig falla af svölunum og hljóp meiddur til bandaríkjamannanna og lét þá vita af árásinni.

 

Allir kepppendur frá Ísrael voru fluttir langt frá Munchen. Mennirnir sem réðust inn voru frá Palestínu og þeir vildu að frelsa skildi tvöhundruð og þrjátíu  palestínska fanga úr Ísraelskum fangelsum. Palestínumennirnir hentu líkinu af Weinberg fyrir framan hurðina hjá sér til að sína að þeim var alvara. Svar Ísraelmanna kom fljótt og var afgerandi: að það yrði ekki samið við þá því að Ísrael semur ekki við hryðjuverkamenn undir hvaða kringumstæðum sem er. Því ef þeir myndu leyfa þetta þá myndi það þýða að með svona gjörðum gætu menn fengið það fram sem þeir vildu og það gæti leytt að til árása í framtíðinni.  Palestínumennirnir kröfðust þess að fá að vera fluttir til Cairo í Egyptalandi með flugvél og það var samþykkt. Það voru sendar tvær þyrlur til að flytja hryðjuverkamennina og var þýska lögreglan búin að finna fimm skyttur til að fella hryðjuverkamennina. Þetta var þó illa skipulagt því að skytturnar sem áttu að skjóta hryðjuverkamennina á leið þeirra í flugvélinna voru ekki með vopn við hæfi og komust ekki í færi við skotmörkinn. Í flugvélinni voru sex þýskir lögreglumenn og áttu þeir að ná hryðjuverkamönnunum en kom þá í ljós að hryðjuverkamennirnir voru fleiri en lögreglumennirnir og það leiddi til þess að hætt var við planið og skytturnar voru einar á báti. Þegar palestínumennirnir voru komnir að flugvélini   kannaði leiðtogi hópsinns flugvélina og fann hana tóma og þá fattaði hann að þeir höfðu verið sviknir. Reyndu þeir þá að koma sér aftur í þyrlurnar en  þegar þeir byrjuðu að hlaupa í átt að þyrlunum þá skaut ein skyttan í átt að leiðtoganum í von um að geta gert hópinn leiðtogalausan en út af slæmu skotfæri og engri reynslu, hitti hann ekki. Skotið lét þá vita að ekki væri öruggt að fara til baka þannig að þeir fóru aftur í tómu flugvélina fullir örvæntingar og það leiddi til þess að það sem eftir var af gíslunum voru drepnir á flugvellinum og voru hryðjuverkamennirnir skotnir.

 

Þetta er það sem einn maður sem lifði af þennan hræðilegaatburð sagði eftir það sem gerðist: „Ég varð ekki fyrir áfallinu þegar ég var Munchen. Það gerðist þegar ég kom aftur heim til Ísraels. Á flugvellinum voru um það bil 20000 manns og ég stóð við hlið líkkistu vina minna. Nokkrir vinir komu upp að mér og reyndu að kyssa mig og knúsa eins og ég væri draugur sem að hefði lifnað við. Það var þá sem að ég fann fyrir því, það var þá þegar tilfinningin helltist yfir mig."